Himala ni Bernal at Lee

“Walang himala! Ang himala ay nasa puso ng tao!  Nasa puso nating lahat! Tayo ang gumagawa ng himala! Tayo ang gumagawa ng mga sumpa at ng mga diyos! Walang himala!” – Elsa

Sino bang hindi makakakilala nito? Halos lahat ng Pilipino alam ang mga linya na ito. Ang Himala (1982) sa direksyon ni Ishmael Bernal at sa panulat ni Ricky Lee ay isa sa mga mahusay na pelikulang Pilipno. Sa pangunguna ni Nora Aunor bilang Elisa sa Himala, masasabi kong lubos ang paghanga ko sa kanya. Dahil ito yung unang pelikula na nakita ko sya. Maraming beses ko na itong napanood, pero hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na umpisahan hanggang sa matapos ito. Kaya masaya ako na ipinalabas sya sa Film Criticism, kaya lang hindi naman namin sya natapos, dahil nagha-hang, kaya nabitin talaga ako.

Maganda ang story, at mahusay ang pagkakalapat nito, mula sa script hanggang sa pagbuo ng pelikula. Unpredictable at medyo may pagka mysterious din. Nakaramdam na naman ako ng takot gaya ng kisapmata. Dahil sa scoring nito, sa lugar, at maging aura ng pelikula. Mahusay yung casting. Nagalingan ako sa mga artistang gumanap. Dahil may koneksyong nabubuo, mula sa mga manonood. Magaling din ang mga nasa likod nito, ang production team. Magaling yung pagbuo ng mga extra’s. makikita mo talaga yung hirap ng buhay sa bayan ng Cupang. Ang mga matatanda, na halos hirap na dahil sa katandaan, ang mga may kapansanan, at may mga malulubhang sakit. Sa pelikula na ito, sinasalamin ang kahirapan sa Pilipinas. Na kahit noong unang panahon, talagang hindi na nawala ang kahirapan. Kasama din ditto ang relihiyon, ang pagiging maka Diyos at relihiyoso ng Pilipino. Ang pagiging devoted natin, na lahat pinaniniwalaan, sinasamba, etc. at napansin ko din sa pelikulang ito, ang pagiging “fanae” natin. Na sa simpleng katauhan ni Elisa, ay masyado na natin pinupuri, hinahangaan, na para bang isang superstar. Ang Himala, ang isa sa mga magagandang pelikula na nagpapakita ng totoong karakter ng bawat Pilipino- buhay, paguugali, paniniwala, relihiyon, at kahirapan.

Hindi na ako nagtaka kung bakit isa ito sa pinakamagandang pelikul, dahil na rin sa pagiging multi awarded nito maging sa loob at labas ng bansa. Sana makagawa muli tayo ng mga de-kalidad na pelikula tulad nito na maipagmamalaki natin sa buong mundo.

♫ Eat some now, save some for later ♫

Let me in is a fantasy thriller movie directed by Matt Reeves, is actually a remake of Let the Right One In based on the novel of the same name by John Ajvide Lindqvist.

Let Me In tells the story of two lonely young teens named Owen (Kodi Smit-McPhee) and Abby (Chloe Grace Mortez). Owen is a 12-years-old boy who is being bullied at school who befriends a little vampire girl, Abby. She moved next door to him, and get closer ever since. Abby who moves from town to town with the man who appears to be her father (Richard Jenkins).  The new neighbors have a dark secret, and it has a lot to do with the strange killings that happened in the small community. There is a police detective (Elias Koteas), who is searching for clues to the brutal murders that happened.

Reeves have cast two excellent young actors, Kodi Smit-McPhee and Chloe Moretz in the lead roles. And they’re very convincing and promising. They are young talents! Let Me In is a fine vampire film with a little bit of romance, and even less horror. There were not so many bloody scenes or intense moments in the movie. I enjoyed it although it’s a kind of horrifying, but I was touched by the love and acceptance they make.

I thought it was beautifully filmed and really romantic. An interesting contrast to all the horrific bloody scenes. I'm pretty sure that fans of horror will find something to love in this almost ideal feature.

Kisapmata (1981)

Kisapmata is a 1981 Filipino classic film by Mike de Leon, starred by Vic Silayan, Charito Solis, Charo Santos, and Jay Ilagan. It was based on 1968 article entitled "The House on Zapote Street" by Nick Joaquin. Mike de Leon has been a great director for his award winning films like Batch '81 (1982) and Sister Stella L. (1984). Most of his movies were about social and political issues: incest, murder, and brutality. Kisapmata is one of the best Filipino films I’ve ever seen, since I’m really into horror/psycho genre of film. I like how de Leon manage his actors to act naturally and different. They were really great in how they throw lines and their reaction in every situation. For it’s such a great film, it won a total of 8 Gawan Urian Awards and received 1 FAMAS award nomination.

I got the chance to watched this film this past Tuesday sa youtube lang. At dahil ako lang magisa, I felt weird and eerie. Parang may kaba, takot, pangamba yung naramdaman ko. Kasi iba yung aura ng pelikula, sa unang scene pa lang, mapapansin mo na yung ilangan sa pagitan ng pamilya. Lalo na kapag naguusap sila, madalang at madalas iba yung tingin nila sa isa’t isa. While, yung exterior at interior design ng bahay, malalaman mo na hindi masayang pamilya yung nakatira don.  Isama pa natin yung musical scoring nito, na lalong nagpapadagdag ng kaba sa’yo. Feeling ko tuloy, nandon na din ako sa pelikula, dahil nadadala ako masyado ng emosyon ko. At ito yung isa sa mga dahilan kung bakit ko nasabing napakahusay nung pag direk ni Mike de leon.

Humanga din ako sa mga gumanap sa pelikula, lalong lalo na kay Vic Silayan o si Sgt. Diosdado Carandang. Hindi ko alam kung matutuwa o maiinis ako sa kanya sa t’wing nagmumura sya “ukininam”. Ang galing, very effective yung pag-arte nya. Nakakatakot syang maging ama. Buti nga at natitiis pa sya ng asawa nyang si Charito Solis as Adelina Carandang, na kung saan isa pang nakakagalit dahil hanggang ngayon nagpapaka martyr pa. Na kung ano ang puno sya din ang bunga na nagmana itong si Charo Santos as Milagros Carandang sa pagiging mapagtiis din nito. Samantalang si Jay Ilagan as Noel Manalansan, ang napangasawa ni Mila, ay dumating sa buhay nilang maganak ay nagdala ng higit na pasakit at pagsubok sa kanilang buhay.

Masasabi kong mahusay yung pagkuha ng mga simbolismo, reaksyon at galaw ng mga artista. Yung katahimikan, kadiliman ng lugar, yung galit, lungkot, kasamaan na makikita sa pelikula.

Nakakalungkot nga lang isipin na sa panahon natin ngayon ay wala ng ganitong klaseng pelikula na magmumulat sa mga mata ng mamamayan na may mga ganitong problema na dapat pagusapan at bigyan ng pansin para masolusyunan na sa bawat pamilya may nakakaranas ng kalupitan at kaharasan.